Možda nijedna knjiga Milosava Tešića ne otkriva tako dobro sav tematski raspon njegove poezije kao Dar i kob. Na jednom polu tog raspona su pesme sa složenom, često samo aluzivno naznačenom ali duboko doživljenom tematikom vezanom za istoriju i kulturu nacije, pisane u amfibraškom dvanaestercu i jampskom jedanaestercu (poema „Kalopera Pera”, „Grom o svetom Savi”, „Žeravija”); dok su na drugom hermetični soneti u jampskom desetercu maksimalno uzlaznog ritma, koji ponekad dosežu metafizičku paradoksalnost engleskih pesnika poput Dona ili Marvela („Sonet zimzelena”, „Sonet belog gloga”). U srpskoj poeziji u poslednjih pola veka nema pesnika koji je tako duboko ispitivao odnos između ritma i smisla kao Milosav Tešić.