Govoriti o psihologiji na, uslovno rečeno, ’opšti’ način, i koristeći ne baš srećan naziv opšte psihologije, nužno podrazumeva određenje ili ograničavanje njenog prostora, onog što sačinjava ceo prostor nauke o duši. možda bi se i moglo postaviti pitanje: čega je „opšta psihologija“, zapravo, psihologija? Radi se, najkraće, o psihologiji osobe, što bi značilo da je reč o opštoj teoriji psihičkog života. No, otkuda onda u svim opštim psihologijama postoje samo pojedine funkcije psihičkog (opažanje, mišljenje, pamćenje, inteligencija…), a da nema te „osobe“, subjekta ili ličnosti u celini? takvo pozicioniranje pojedinačnih funkcija, sadržaja ili sposobnosti dovodi do toga da u psihologiji nema psihologije.