Postfolklorna epska hronika : žanr na granici i granice žanra

Studija koja je pred čitaocem rezultat je mog višegodišnjeg zanimanja za epsku i tradiciju pevanja uz gusle. Interesovanje je pokrenuto timskim terenskim istraživanjima koja su obavljena u okviru projekta Usmena tradicija srpskih epskih pesama i njen kulturni izraz (Oral Tradition of Serbian Epic songs and its Cultural Expression), koji je realizovan u Institutu za književnost i umetnost pod pokroviteljstvom UNESKA i Ministarstva za kulturu Republike Srbije (2004−2005).1 Ovom prilikom obavljen je niz razgovora sa nosiocima tradicije epskog pevanja uz gusle u opštinama Priboj, Nova Varoš, Nevesinje, Gacko, Trebinje. U izboru punktova pošlo se od pretpostavke da je na ovim područjima, koja pripadaju dinarskom epskom basenu, tradicija pevanja uz gusle deo žive kulturne prakse. Razgovarano je sa guslarima aktivnim u lokalnim guslarskim društvima (od kojih su neki i relativno eksponirani na javnoj sceni), ali i sa onima za koje je praktikovanje pevanja uz gusle primarno ili isključivo vezano za privatne okvire.