„Nije usamljeno mišljenje da su pesnici neoficijelne poezije spasili čast ruske literature druge polovine dvadesetog veka progovorivši, pred okamenjenim i kloniranim sovjetskim društvom, jezikom slobodne literature. Bez velikog straha od vlasti, daleko od nemoćne i banalne sovjetske književnosti, od pseudoestetike, od mogućnosti da će biti cenzurisani ili zabranjeni, pa i od sovjetskog čitaoca naviknutog na beživotne i nedarovite stihove smeštene u tužne ali čvrste kalupe socijalističkog realizma”.