Na prvi pogled, reklo bi se kako je pesnička pojava Đorđa Janića od one marginalizovane vrste koja nas poziva na uzdržanost i analitičku opreznost. Pritom, neprimećenost nečije poezije još uvek ne znači oslobađanje kritike od svake odgovornosti i obaveze da tu neprimećenost rasvetli i, ako je moguće, ispravi. Svi manji pesnici nalaze se u istoj opasnosti koju donosi neprimećenost i slabija čitanost. U tom smislu, Paundovo mišljenje da „ako u delo ne proniknemo čitanjem nećemo ga nikad razumeti” u potpunosti potvrđuje moj kritičarski pristup poeziji Đorđa J. Janića. Našoj javnosti manje je poznato, ili, tačnije rečeno, nepoznato je, kako je pesnički stidljivi Đorđe Janić svoje prve pesničke pokušaje pustio u svet, ne nedavno, ili tek sada, nego je to učinio još kao mlad student književnosti, dakle, pre nego što se razvio u značajnog srpskog književnog kritičara. U svom lirskom sazrevanju, neočekivanim sinhronicitetom savremeničke i vidne poetičke bliskosti, pesnik Đorđe Janić i pesnik Duško Babić bezmalo su se uzajamno presreli u temi pesničkog prepoznavanja telesne trošnosti, prolaznosti i starenja. Redak slučaj tako uspešnog ukrštaja saznanja i ubedljivog pesničkog jezika javlja se kod oba pesnika: u Janićevoj „Stranac” i Babićevoj „Gradski starci”; pesnici se ogledaju zrelom „tematizacijom simptoma sopstvenog starenja”, kako je tačno zapazio Marko Paovica. Tema starosti, bogotražnje i drama egzistencije stalne su teme Janićeve poezije.
Mirko Magarašević, Iz Pogovora
Đorđe Janić (1941) davno je počeo kao pesnik, da bi se, zatim, u srpskoj književnosti prepoznato učvrstio kao kritičar. Vidi se da kao pesnik Janić u svom lirskom prostoru uspešno razvija i objedinjuje lično metafizičko i religiozno iskustvo sa ubedljivom strepnjom egzistencije.
Stefan N. Dragićević, Iz Recenzije
